Het idee van alles of niets heeft zijn aantrekkingskracht. Het is een kans om alles in een keer uit je systeem te halen. We kunnen meer dan onze aanbevolen dagelijkse eenheden in één nacht drinken, maar hey, dat is OK, want we zullen de komende drie dagen (minstens 48 uur) alcoholvrij zijn.
Maar deze alles of niets benadering van het leven levert niet altijd iets op. En als dat het geval is in ons persoonlijke leven, dan geldt hetzelfde ook voor het bedrijfsleven.
Neem het idee dat elk voertuig op de weg nul uitstoot heeft. Het is zeker een waardig doel. Het lijkt echter een cruciaal feit over het hoofd te zien: de technologie die nodig is om deze nul-emissie wereld te bereiken, is nog niet klaar of niet geschikt om onmiddellijk door de hele markt overgenomen te worden.
Een ander voorbeeld is te zien in de push voor geautomatiseerde voertuigen. Voor velen in de vrachtvervoersector is het debat over de toekomst van autonome vrachtwagentechnologie al voorbij. Het is een uitgemaakte zaak en automatisering zal het gebruik van de vrachtwagen tot niveaus verhogen die nog nooit eerder waren bedacht.
Voordat we echter doordraven, moet eerst de technologie op een punt komen dat het veilig en rijklaar is. En laten we de niet zo kleine kwestie niet vergeten van het overtuigen van andere weggebruikers dat dit een goed idee is. Veel succes daarmee…
Het bieden van een visie op wat de toekomst in petto heeft, is belangrijk – zolang die visie geen realiteit over het hoofd ziet, zoals productiecapaciteit, technologische onvolwassenheid en herstel van investeringskosten.
Wanneer nieuwe technologie in een branche wordt geïntroduceerd, dan is er zeker een overgangsperiode. Bij het vrachtvervoer kan deze overgang enkele decennia aanhouden, omdat wagenparkeigenaren en vrachtwagenchauffeurs zich aanpassen aan de nieuwe technologie en processen.
Een alles of niets benadering om te veranderen kan de gesprekken belemmeren die nodig zijn om ervoor te zorgen dat wagenparken oplossingen kunnen vinden voor de uitdagingen in het echte leven en tegelijkertijd de groei en winstgevendheid van het bedrijf kunnen bevorderen.
Het toegeven dat verandering tijd kost, betekent niet dat de principes die die verandering aansturen in het gedrang komen. In plaats daarvan laat het zien dat voorstanders de markt begrijpen en dat dingen gewoon niet van de ene op de andere dag gebeuren.
Het is duidelijk dat verandering wordt vergemakkelijkt wanneer duidelijke doelen worden gesteld – en soms moeten die doelen agressief van aard zijn, maar in het besef dat marktrealiteit ertoe zal bijdragen dat wagenparken deel uitmaken van het gesprek. In plaats van een hen en wij situatie te creëren, moeten voorstanders van verandering allianties vormen binnen de industrie en samenwerken met de mensen die deze middelen kopen, beheren en onderhouden en aan de frontlinie staan van het omgaan met de gevolgen die deze ingrijpende veranderingen met zich mee zullen brengen.
Op de alles of niets manier veranderen is geen realiteit, maar schonere lucht, efficiëntere voertuigen en een grotere industrie productiviteit zijn doelen waar iedereen naartoe kan werken.
Niemand kan ontsnappen aan het feit dat er verandering gaat komen in het vrachtvervoer, maar er moet iets gebeuren. Wat dat ‘iets’ ook is, laten we hopen dat het niet ten koste gaat van de vrachtwagenchauffeurs.
